Οσμή

Πέραν του που με διακρίνει

μια εκ νεότητος κάποιου βαθμού

οσφρητική αναπηρία

είναι επίσης γεγονός

πως ότι η πόλη πνίγει τις μυρουδιές

καθώς επικρατεί

τσιμέντο, άσφαλτος, σίδερο, υαλί

και λείπουνε της Φύσεως

τα αρωματοφόρα είδη

Γι αυτό κ΄ εντύπωση τόσο ευχάριστη μου έκανε

σήμερα το πρωί

βαδίζοντας προς τον σταθμό

του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου

πού για να μετάβω

στην εργασία μου, χρησιμοποιώ

του Δήμου εργάτες κούρευαν τη χλόη

σ' ένα παρτέρι

και μύριζε, α! πως μύριζε

φρεσκοκομμένο το γρασίδι.

Λαρδί

Υπήρξα υπέρβαρος από νωρίς

ήδη από την πρώιμη σχολική ηλικία

ξεκίνησε λέγαν κάποιοι συγγενείς σαν παρενέργεια

απ’ όταν έκανα κάτι ενέσεις να καταπολεμηθεί

η τάση πού ‘χα για οξείες αμυγδαλίτιδες

μα μάλλον όμως δεν ήτανε αυτή η αιτία

παρά τα πιάτα τα μεγάλα οι πατάτες οι τηγανητές

που συχνότατα αποτελούσαν

το μενού της διατροφής μου

η κατάσταση παγιώθηκε

κι έγινα έτσι ένα μάλλον τροφαντό

και παχουλό (ίσως όχι ακριβώς χοντρό) παιδί

όπως θυμάμαι και διαπιστώνω

απ’ τις στα άλμπουμ τις φωτογραφίες

στην εφηβεία, στο Λύκειο ήταν που έκανα

την πρώτη απόπειρα απώλειας

με ποιός ξέρει ποιά αυτοσχέδια

δίαιτα που είχα σκαρφιστεί

η οποία απέδωσε αλλά με τρόπο άτσαλο και λάθος

καθώς πιστοποίησα πάλι από τις φωτογραφίες της εποχής

όπου εμφανίζομαι πολλά κιλά ελαφρύτερος

με τα κόκκαλα στους ώμους να πετάν (απώλεια μυϊκού ιστού)

από μπροστά να φαίνονται στο στήθος, στην κοιλιά

οι σάρκες να κρεμάνε (θύλακες ακαύστου λίπους)

Αργότερα ξεκίνησα γυμναστικές με βάρη και με τέτοια

αγαπημένη εκγύμναση και απασχόληση όλως αγχολυτική

 εξ ού κι ως σήμερα ακόμα σποραδικά τη διατηρώ

πέρασε το σώμα από διάφορες μεταλλαγές

πάντα με τάση όμως προς την εύκολη πολύ

τη συλλογή κιλών παραπανίσιων

ένεκα που κάνω κιόλας αποκλειστικά καθιστική εργασία

και δεν πολυσυνηθίζω να περπατώ, να τρέχω ή να ποδηλατώ

να κολυμπώ ή άλλα αερόβια σπορ σε συνδυασμό

με την αγάπη μου για λιχουδιές

που δυσκολεύομαι ν’ αντισταθώ, να μην καταναλώσω

και την επί δεκαετίες στενή, μην πω μάλλον νοσηρή

σχέση που είχα αναπτύξει με τα οινοπνευματώδη

οπότε και είχα οδηγηθεί στην κορυφαία

κατάσταση παχυσαρκίας του έως τώρα βίου μου

έχοντας σχεδόν παραμορφωθεί

Τα τελευταία χρόνια συντηρώ χαμηλά σχετικά

το σωματικό μου βάρος

χαρακτηρίζομαι -όπως έχει τύχει να ακούσω- «κανονικός»

κάποια με είχε πει κι «αδύνατο»

πάντως δεν παύει όταν κοιτιέμαι στον καθρέπτη

ή κάθουμαι στου κρεβατιού την άκρη και

ψαύω τις πλαδαρές μου σάρκες

(είναι κ’ η ηλικία στη μέση πια)

στο στήθος, στην κοιλιά, στις λαγόνες, στους μηρούς

μάλλον το παίρνω απόφαση

ξέροντας μάλιστα πως αποκλείεται να κάνω

όπως ποτέ δεν έκανα

κάποια αυστηρή, μεθοδική και επιστημονική προσπάθεια

για την απώλεια λίπους σωματικού

ούτε βεβαίως την ιατρική πράξη τη χειρουργική

που κάποιοι κάνουν για τους κοσμητικούς μονάχα λόγους

παίρνω λοιπόν απόφαση πως έτσι

θα φύγω όταν ερθεί η ώρα και

μόνον τότε το πρόβλημα θα λυθεί για

φορά πρώτη και οριστική

κάτω απ’ το χώμα, μέσα στο μνήμα

θα έρθουν πρώτα τα σκουλήκια

τα σαρκοβόρα, τα εξειδικευμένα

που από τις οπές του σώματος ή και

τρυπώντας το δέρμα θα εισέλθουν

δρόμο ανοίγοντας και σε άλλα

όντα του υπεδάφους

όπως μαμούνια διάφορα, σκαθάρια

σαρανταποδαρούσες και μυρμήγκια

που σ’ όργιο θα επιδοθούν

στο πρώτο υποδόριο στρώμα βρώσιμης

σάρκας που θα βρουν πριν στα

επόμενα, βαθύτερα, από κάτω προχωρήσουν

και τότε θα μου φύγουνε

μια και καλή τα ξύγκια.

τεμάχια ολίγα, τύψεις πολλές

βαστάω ακόμα μερικά κομμάτια που κληρονήμησα

απ' τα προικιά της συχωρεμένης της μάνας μου

κάτι πετσέτες φαγητού, κάτι σεντόνια, κάτι μαξιλαροθήκες

έχουνε όλα απάνου κεντημένα τα αρχικά του ονόματος

καθώς συνήθιζαν τα παλιά χρόνια

δείγμα -ισχυρίζομαι- μόχθου, νοικοκυροσύνης

και μίας άλλης αισθητικής (ενός άλλου καιρού)

ακόμα και των απλών ανθρώπων

μονό που να... σαν τύχει κάποια φορά με τέτοιο μαξιλάρι να κοιμηθώ

ξυπνάω τα πρωί κ' ανοίγω τα μάτια μου γεμάτος ενοχές

για ταις πονηραίς μου σκέψεις του βραδυού

για τα αμαρτωλά μου όνειρα της νύχτας

Λευκάδα

 Η βραχώδης αυτή παραλία

όπου κάνω τα πρώτα μπάνια

του φετινού καλοκαιριού βρίσκεται

στην κατεύθυνση του αερολιμένα

αυτή είναι η εξήγηση

της τόσο μεγάλης συχνότητας διέλευσης

τέτοιου πλήθους αεροσκαφών

που διασχίζουν λευκά τον γαλάζιο ουρανό

πάνω από τη γαλάζια θάλασσα

κάθε δύο περίπου λεπτά κι ένα περνά

είναι παράξενο, είναι τρελλό

πιο πολλά είναι αυτά απ' τους γλάρους

τους ομόχρωμους.

Ένοχος

υπό το κλίμα άσχημων μαντάτων υγείας

στο άμεσο περιβάλλον, "αυτός τον χαβά του"

με τις ανάλογες ύστερα τύψεις

και ενοχές...

Αυτό το άθλιο μου σαρκίο

μα πιο πολύ η εν πολλοίς

αθλία μου ψυχή

βαρύ, βαρύτατο φορτίo

αφόρητη ενοχή.

Το Θηρίον της Θλίψεως

Μη λαθέψεις, μην παραπλανηθείς

αυτός ο ήχος π' ακούς απ' τη γωνία

δεν είν' που το Θηρίο κοιμήθηκε εκεί

και βαριά ροχαλίζει

δεν κοιμάται ποτέ

θα σε δαγώσει πάλι

και πάλι

στο τέλος θα σε φάει

το γνωρίζεις άλλωστε νομίζω αυτό

κ΄ εκείνο το γνωρίζει

να γιατί με κακία μοχθηρή

έτσι γρυλίζει.

Η Εφήμερη

 

                                                    μνήμη Γ.Κ. † 2/3/΄025

Είναι μια εφήμερη ζωή

είναι μια εφήμερη γιορτή

πρόχειρα στημένα τα τραπέζια

με φτηνά χάρτινα

τραπεζομάντηλα στρωμένα

και τα πιάτα, τα ποτήρια, πλαστικά

και τα μαχαιροπήρουνα πλαστικά επίσης

όμως πλούσια τα εδέσματα

οι μεζέδες, τα φαγητά

και τα ποτά, τα αναψυκτικά επίσης

και η καλή διάθεση

η παρέα, το κουβεντολόι

τα γέλια, η χαρά

η ευδαιμονία, τα αστεία

μέχρι που αρχίζουν και πέφτουν οι πέτρες

οι κοτρώνες με ορμή

τα διαλύουν όλα

τα κάνουν θρύψαλα

είπαμε κιόλας - ευτελή τα σερβίτσια

σαν ώριμοι καρποί ενός δέντρου

κάτω απ' το οποίο χωρίς

προνόηση τοποθετηθήκαμε

σαν κουκουνάρια από το πεύκο

σαν υπολείμματα βροχής μετεωριτών

που δεν διαλύθηκαν από την τριβή

στα όρια της ατμόσφαιρας

και πρόβλεψη δεν κάναμε

ποιός μελετά τα αστρονομικά δελτία;

(προσπαθώ όπως κατάλαβες αναγνώστη

με μια -ίσως όχι πολύ πετυχημένη- μεταφορά

ν' αναφερθώ στα άξαφνα και άσχημα μαντάτα

που έρχονται καμιά φορά τις ώρες

της σχόλης και της αργίας

τις στιγμές τις χαλαρές, τις ανάλαφρες

τις ίσως κάπως χαζοχαρούμενες

και αφορούν τον αιφνίδιο χαμό

προσώπων κοντινών και ίσως προσφιλών

συναδέλφων, συγγενών ή φίλων

που πρόωρα χάθηκαν ενώ

μέχρι προχτές ήταν μαζί μας

δίπλα μας στη ζωή μας και

μας αφήνουν άναυδους ν' αναρωτιόμαστε

τί στο καλό γιορτάζουμε και πώς/γιατί

χαιρόμαστε, γλεντάμε...) 

και τέλος πάντων αφού

κοιτά ο ένας αμήχανα τον άλλον

κάποιοι σηκώνονται και παν

και φέρνουν σακούλες μεγάλες

σκουπιδιών που τις είχαν για μετά

για το τελικό το μάζεμα

που όμως τ' αρχίζουν τώρα

και κάποιοι άλλοι ανοίγουν

τις συσκευασίες και βγάζουν από μέσα

άλλα τραπεζομάντηλα, ποτήρια

πιάτα και μαχαιροπήρουνα

και στερεώνουν τα τραπέζια με

τίποτα κασόνια ή άλλα μέσα αυτοσχέδια

και στρώνουν πάλι απ' την αρχή

και βάζουν ξανά φωτιά κάτου απ' τα τσουκάλια

κι ανάβουνε τα κάρβουνα

και γεμίζουν τα ποτήρια

αρχίζουνε κάτι κουβέντες "τί είν' η ζωή;"

"ένα τίποτα είμαστε", "ένα πουφ και σβήνουμε"

και τέτοια, καθώς "κάθε μέρα που ξυπνάμε

να λέμε ευχαριστώ"  και άλλα

σιγά σιγά, σταδιακά πιάνει πάλι

της συνεύρεσης ο ρυθμός, ίσως μάλιστα

και κάπως ενισχυμένος μετά

το δυσάρεστο απρόοπτο

σαν για να το ξορκίσει

λίγο αργότερα το γλέντι

έχει ξανά φουντώσει

χαιρετάν οι περαστικοί από το δρόμο

ποιός ξέρει που πάνε φορτωμένοι

υπεράριθμοι  πάνω στα μοτοσακό

στα τρίκυκλα και στην καρότσα του αγροτικού

τους προσκαλούμε εμφατικά

να χαιρόμαστε πρέπει τους μηνάμε

τη ζωή κάθε στιγμή, δεν ξέρουμε

το αύριο τί θα φέρει

καταλαβαίνουνε, γελάνε και ευχαριστούν

όμως φαίνεται βιάζονται κάπου να πάνε

κάτι λένε, δεν ακούμε

πολύς ο θόρυβος κ' η φασαρία

φεύγουν, χάνονται στο βάθος

του χωματόδρομου μες στον κουρνιαχτό

που σηκώνουν τα τροχοφόρα τους

όλοι την ίδια σκέψη κάνουν

στις άλλες εκλογές

μαύρο στον Δήμαρχο

που δεκαετίες τώρα λέει πως

θα ασφαλτοστρώσει.

 

Της νύχτας βλέπει η μέρα και

Τα ρούχα της νύχτας

παράταιρα  τόσο που μοιάζουν το πρωί

(ομιλώ για γυναικεία περιβολή)

σχεδιασμένα ν' αναδεικνύονται στο σκότος

το ημίφως, τους τεχνήεντους φωτισμούς

με την πρώτη λάμψη του ήλιου

φαίνονται άτονα, ξέθωρα, ασύνδετα

-καθώς είπαμε ήδη- με τη στιγμή

- "καθόλου δεν πήγες σπίτι σου καλή μου,

δεν ξάπλωσες, δεν άλλαξες;"

μα κ΄επιπλέον όλη αυτή η σάρκα η ακάλυπτη

η υπό άλλες συνθήκες θελκτική

και των επιθυμιών εγερτική

τώρα σχεδόν ακόμα κ' ενοχλεί

"μα πώς γίνεται;" αναρωτιέσαι

ίσως γιατί τα θεάματα αυτά θυμίζουν

το νόημα και τη χαρά της ζωής

την ώρα ακριβώς που όλοι

απομακρύνονται από αυτά καθώς

τρέχουν να προλάβουν το τραίνο

το λεωφορείο, να ξεκινήσουν με τ' αμάξι

πριν πλακώσει κίνηση

να παν' να αρχινίσουν έγκαιρα

οκτώ (τουλάχιστον) ώρες εργασία

καταναγκαστική.

Επαγγελματικός προσανατολισμός

Λες και δεν το κατάλαβε

από την πρώτη τη στιγμή

σκέφτεται ολοένα

και τώρα ακόμα

τριάντα σχεδόν χρόνια μετά

πως ήταν λάθος, σφάλμα,

αστοχιά, κόντα πορεία

ένα τέκνο του Νότου να ρωτά

ως υποψήφιος για εργασία

να μάθει μαθές και 

τον καθημερνό του προορισμό

παίρνοντας την απάντηση

"στα Βόρεια προάστια

εδρεύει η Εταιρεία". 

 

Το καιρικό φαινόμενο

Έχει κατέλθει ο ουρανός

πυκνώνουν τα σύννεφα

συχναίνουν οι κρότοι

το πάει για καταποντή

και πλημμυρίδα 

και θα αδρανήσουν πάλι

τα έτσι κι αλλιώς ελάχιστα

σωστικά συνεργεία

πού ΄ν΄ όταν τους χρειαζόμαστε;

δεν υπάρχει κράτος

μόνη διέξοδος η αυτενέργεια;

αυτό μας λέτε δηλαδή;

Μαζεύω σωσίβια.

Ουκ έστιν κόρος κ' επαρκεσμός

Πάλι σωρεύτηκαν

σε μια στοίβα ψηλή

βιβλία στο κομοδίνο

αδιάβαστα παλιά

ή νέα αγορασμένα

πολλά μαζί ταυτόχρονα αρχινισμένα

κάθε χαλιναγώγησης προσπάθεια απότυχε

και όλες οι ελπίδες περιορισμού

μάταιες αποβαίνονται

οι λέξεις δε χορταίνονται.

Στο Γουέστ ξέρουνε ρίμες

Ο Κάουμποη Μπηλλ προχώρησε

στις εσχατιές της Δύσης

σ΄εδάφη ανεξερεύνητα

στις ερημιές της Φύσης

έκαμε όμως εισβολή

στ' απάτητα αυτά μέρη

κι απ' των Σοσόνι τη φυλή

Ινδιάνος με καρτέρι

του λιάνισε τη μούρη

με ένα δίφατσο πολύ

και κοφτερό τσεκούρι.